Poniższy tekst publikujemy w związku z 88. rocznicą śmierci Feliksa Edmundowicza Dzierżyńskiego (1877-1926) - działacza polskiego i rosyjskiego ruchu robotniczego, więźnia caratu, uczestnika Rewolucji 1905 i 1917, bohatera wojny domowej, wybitnego radzieckiego działacza partyjnego i państwowego.
Niech pamięć o wybitnym rewolucjoniście, internacjonaliście i pogromcy kontrrewolucji nigdy nie zaginie!
Redakcja WR
_______________
Źródło: „Feliks Dzierżyński we wspomnieniach i wypowiedziach”, KiW 1951
_______________
DO WSZYSTKICH KOMUNISTÓW!
DO ROBOTNIKÓW WSZYSTKICH KRAJÓW!
20 lipca 1926 roku zmarł nagle wskutek ataku serca Feliks Dzierżyński. W jego osobie rewolucja rosyjska i światowa traci jednego z najmężniejszych, najbardziej nieugiętych bojowników, jednego z największych organizatorów, jednego z najwybitniejszych wodzów.
Od wczesnej młodości do ostatniej chwili życia Dzierżyński kroczył w szeregach bolszewików na froncie rewolucji proletariackiej. Życie Dzierżyńskiego – to dziesięciolecia pracy, niezapomnianych czynów bohaterskich w walce o wyzwolenie klasy robotniczej.
Jako członek i wódz Socjaldemokracji Królestwa Polskiego i Litwy – późniejszej Komunistycznej Partii Polski – Dzierżyński w okresie pracy nielegalnej za caratu stanowił żywy wzór bojownika gardzącego śmiercią. Przeszedł on przez więzienia i katorgę. Przeszedł przez zesłanie na Syberii. Doświadczył emigracji w Austrii i w Niemczech. Stawał przed sądem i z niewzruszonym spokojem przyjmował najbardziej surowe wyroki. Wielokrotnie aresztowany, wysyłany i skazywany, Dzierżyński ani na chwilę nie przerywał swej pracy rewolucyjnej. Uciekał z więzienia i z Syberii, pośpiesznie wracał z emigracji, by zajmować najniebezpieczniejsze odcinki frontu proletariackiej walki klasowej.
Wyzwolony z więzienia przez rosyjską rewolucję lutową, Dzierżyński brał jak najczynniejszy udział w przygotowaniu i przeprowadzeniu Rewolucji Październikowej. Jako członek Komitetu Centralnego Partii Bolszewickiej i Wojskowo-Rewolucyjnego Komitetu Rady Piotrogrodzkiej był jednym z najwybitniejszych wodzów zwycięskiej walki w Październiku 1917 roku.
W obronie dyktatury proletariatu Dzierżyński był twórcą i kierownikiem WCzK, tego niezłomnego, celnego i groźnego oręża, wymierzonego przeciwko wrogom ludu pracującego.
Od tej chwili z imieniem Dzierżyńskiego wiąże się nierozerwalnie bezsilna nienawiść wszystkich zdrajców, katów i białogwardzistów, ślepa wściekłość rozbitej kontrrewolucji, lecz zarazem – duma, szacunek i miłość ludu pracującego wszystkich krajów.
Po zakończeniu wojny domowej Dzierżyński wszystkie swe siły poświęcił pracy nad odbudową kraju radzieckiego, nad odbudowaniem i rozwijaniem jego gospodarki. Jako komisarz ludowy Komunikacji, podźwignął zrujnowany transport. Jako przewodniczący Najwyższej Rady Gospodarki Narodowej, stał w pierwszych szeregach w walce o budownictwo socjalizmu.
Ostatnie słowa wypowiedziane na kilka godzin przed śmiercią poświęcił Dzierżyński nakazom Lenina – sprawie zwycięstwa socjalizmu, sprawie międzynarodowej rewolucji proletariackiej.
Feliks Dzierżyński, najbliższy współtowarzysz Róży Luksemburg, wierny uczeń i współbojownik Lenina, należy nie tylko do robotników rosyjskich, polskich i litewskich, lecz i do całego proletariatu międzynarodowego.
Jego niewyczerpana, nieskończenie różnorodna energia, jego geniusz organizatorski, jego odwaga, jego niewzruszona wierność partii, jego wzorowe, pełne walki życie powinny być utrwalone w pamięci wszystkich komunistów, wszystkich robotników, wszystkich pracujących. Po Leninie i Frunzem – straciliśmy Dzierżyńskiego. Niezastąpione to straty. Lecz sprawa rewolucji żyje i żyć będzie. Leninizm jest niezwyciężony.
Niech żyje partia bolszewików!
Niech żyje Międzynarodowa Rewolucja Proletariacka!
EGZEKUTYWA MIĘDZYNARODÓWKI KOMUNISTYCZNEJ
Moskwa, 20 lipca 1926 r.
W hołdzie Feliksowi Dzierżyńskiemu
Blip
Sledzik
Wykop
Facebook
Google
Twitter- 3474 odsłony
